Το ρεαλιτι της ζωης σου, οι σκεψεις, τα πιο κρυφα σου ονειρα και επιθυμιες, τα λογια που πρεπει να λεγονται μεταξυ δυο ατομων, το θυμος σου, το γελιο σου...θα κερδισω, πρεπει να κερδισω, τι πρεπει να κανω πες μου;
Τι ειναι το New order; Δωσε μας την ζωη σου, δωσε την σε μας εμεις ξερουμε τι ειναι καλο για σενα, εμεις θα σε βοηθησουμε...Μα τι ειναι πες μου;Ειναι ο εξευτελισμος σου, η αγανακτηση σου, ο τροπος που πηδιεσαι, τα ανεκπληρωτα ονειρα σου, τι σκεφτεσαι οταν εισαι μονος σου, πραγματα που κανεις οταν οι αλλοι δεν βλεπουν, ο τροπος που κοιτας τον εαυτο σου στο καθρεφτη, που τον αγγιζεις, που τον αγαπας και τον μισεις...ειναι το New Order, δειξε μας τι μπορεις να κανεις, δειξε μας οτι το θες πολυ, μεχρι που μπορεις να πας για να κερδισεις;τι θα εκανες;πες μας...
Τα παντα...
Θελουμε να σε δουμε ολοι να κλαις, να φοβασαι...δεν φοβασαι;ετσι νομιζεις...;
Δεν μπορω να θυμηθω τι ηθελα να πω...
θελω να σταματησεις να σκεφτεσαι, θελω να κανεις την ζωη σου ρεαλιτι, τηλεπαιχνιδι, θελω να σε δω να εξευλιζεσαι, να πεφτεις κατω, να σηκωνεσαι...ΣΗΚΩ. να πονας, να φοβασαι, να παρακαλας, πες μας για σενα θελουμε να μαθουμε τα παντα...κλαις;τιποτα δεν καταφεραμε τοση ωρα;δεν θες να κερδισεις; λεγε
Θελω
Δεν θες να σε αγαπανε ολοι, να σε αγγιζουν, να σου μιλανε, να γινεις ο,τι καλυτερο μπορεις να γινεις, να εισαι ελευθερη και ολοι να σε θελουν, να σε κοιτουν, να σε λυπουνται, να κλαινε, να χαιρονται, να φωναζουν, να τρελαινονται;δεν θες να σε αγαπανε ολοι;δεν θες να ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ;
ΘΕΛΩ
Και ολα αυτα που θα χασεις;
Τι πρεπει να κανω;
Αυτο ειναι το New order!
πες μας ενα τραγουδι παντα πιανει...
I feel so extraordinary
Somethings got a hold on me
I get this feeling Im in motion
A sudden sense of liberty
I dont care cause Im not there
And I dont care if Im here tomorrow
Again and again Ive taken too much
Of the things that cost you too much
I used to think that the day would never come
Id see delight in the shade of the morning sun
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun...
When I was a very small boy,
Very small boys talked to me
Now that weve grown up together
Theyre afraid of what they see
Thats the price that we all pay
Our valued destiny comes to nothing
I cant tell you where were going
I guess there was just no way of knowing
Δεν με ρωτας;δεν με ρωτας πια;Δεν με βλεπετε ολοι που κλαιω εδω;θελω να σταματησει, ο,τι και να ειναι ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ...
Υ.Γ. Καθημερινά (εκτός Δευτέρας & Τρίτης), 21.30μ.μ. στο Bios
9 comments:
Stilvi, ματάκια μου, κάθε φορά που σε διαβάζω μου θυμίζεις τη γιαγιά μου. Είχε κι αυτή ακράτεια, όχι λεκτική, μην φαντάζεσαι, κανονική, νόρμαλ πώς το λέτε εσείς εκεί. Αλλά τώρα με το New Order τελείωσαν αυτά. Είναι πολύ απορροφητικό. Σου γράφω γιατί αισθάνομαι τρομερή μοναξιά τις μέρες των εορτών εδώ στην Αριζόνα και ήθελα να μιλήσω σε έναν άνθρωπο που μιλάει στη γλώσσα του.
Υ.Γ.:Α και πού'σαι, βάλε κανένα ελληνικό τραγουδάκι να παίζει. Ο Χατζηγιάννης μου αρέσει.
Κορίτσια, δεν γυρνάτε σπίτι; έβαψα τη μούρη μου μωβ και θέλω μια γνώμη.
Βουλα μου, ματακια μου, προσεχε καλη μου γιατι η ακρατεια ειναι κληρονομικη!Εσεις εκει στο Αμερικα πατε θεατρο η μονο στα Mc Donalds την βγαζετε;!
υ.γ. στειλε διευθυνση να σου στειλω ολη την δισκογραφια του χατζηγιαννη φορ γιου ονλι!
urfurslaag δεν ξερω μηπως το μωβ σε χλωμιασει;γιατι δεν το βαφεις πορτοκαλι με χρυσες ανταυγιες;
τι λέει το μωβ?
το μωβ με το κοκκινο ματι...ειναι κ βραδυ...με αγριευει λιγο η αληθεια ειναι....!
μου έφτιαξε τη μέρα η ανάρτηση.
εξαιρετική...
όταν θέλεις...
αεροστατε αυτη την ατακα μου την ελεγε πολλες φορες η καθηγητρια της εκθεσης...
Post a Comment