Χαρούμενος στην πόλη των τρελών (Ιστορία 1)

Βλέπω κάθε πρωί έναν άστεγο στο τράμ. Δυστύχως δεν έχω φωτογραφία του και θεωρώ άκυρο να βάλω κάποια άλλη φωτογραφία εκτός από την δική του μόνο και μόνο για να ομορφύνει το κείμενο.

Έχει μούσι, χαμογελάει διαρκώς και φοράει ένα σκισμένο παντελόνι που από μπροστά είναι κανονικό και από πίσω σόρτς.

Ο περισσότερος κόσμος δεν κάθεται δίπλα του γιατί φοβάται μην τους πιάσει την κουβέντα, μήπως βρωμάει ή μήπως τους ορμήξει - κλέψει - βιάσει ταυτοχρόνως (τι εγώ πιστεύω στον σούπερ μαν!)

Την πρώτη φορά μου τον είδα με σκούντησε και κάτι μου είπε και εγώ κλασσικά τον αγνόησα, έβαλα τα ακουστικά μου κ πήγα σε άλλη θέση μη μου χαλάσει και το ίματζ...! Την δεύτερη φορά που τον είδα με έιχαν μόλις κλέψει και ήμουν στον τράμ στεναχωρημένη και σκατά (καταλαβαίνεις κρίση περνάμε!)...Ξαναέρχεται καρφωτός σε εμένα και μου λέει "Κοίτα έξω, κοίτα την θάλασσα σε λίγο θα πάω να βουτήξω."
"Κάνε μία και για μένα" του λέω και τον χαιρετάω παρά το "τς τς τς" βλέμμα που μου έριξε η διπλανή γλυφαδιώτισα. καπώς έφευγε το τράμ και με είδε να τον χαιρετάω με κοίταξε έκπληκτος σα να έβλεπε πρώτη φορά κινούμενο χέρι προς την κατεύθυνσή του και δεν ήξερε τι σημαίνει η κίνηση.

Όταν τον ξαναείδα πάλι μου μίλησε αλλά δεν μου έπιασε την κουβέντα παρά την θέληση μου, μύριζε σαν χώμα και καμμένο ξύλο μαζί και ούτε με βίασε - σκότωσε - μουέφαγετονγκόμενο με την μία...αν ρωτάς εμένα (που και να μη με ρωτάς χέστηκα εδώ που τα λέμε, δικό μου είναι το μπλόγκ και ότι γουστάρω λέω) πιο τρελό που φαίνεται να βλέπω ανθρώπους να μιλάνε με το χάντς φρι στον δρόμο με άλλους και γω από κεκτιμένη να απαντάω "μιά χαρά ευχαριστώ έσεις, τα παιδιά καλά..; πάντα καλά" Αλλά ευτύχως βρίσκομαι στο πρώτο στάδιο της παράνοιας...νομίζω.