εχεις κλεισει ποτε τα ματια σου μονο για να νοιωσεις την γλυκια ζαλαδα να σε κυκλωνει,μεσα στον καπνο.το μυαλο σου να στροβιλιζει να φευγει απο το σωμα σου, τα ταξιδευει κ μπροστα σου να φανερωνονται εικονες που ποτε δεν φανταζοσουν οτι κουβαλουσες μεσα στο μυαλο σου;εχεις μιλησει με το αγνωστο,με τον γνωστο σα να ηταν κατι το δικο σου;τελευταια πιανω τον εαυτο μου να κλεινω τα ματια,να αφηνομαι....να αφηνομαι...να νοιωθω, να ζω, να βουλιαζω μεσα στις σκεψεις μου καθως τα ματια μου να γινονται σκονη,οπως το τραγουδι...να αφηνομαι...
εικονες απο το δρομο:σκληρη πραγματικοτητα,καθε μερα τη ζεις...θελω να ζω σε ενα αλλο κοσμο,δικο μου ειναι τοσο κακο να μην ζεις στην πραγματικοτητα, να μην την κνεις κομματι του εαυτου σου απλα να την αφηνεις να σε προσπερνα;υπαρχει τοση ομορφια μεσα εκει,ομορφια που προσπερνω που δεν αντεχω,που με κανει να κλαιω,να κλαιω δυνατα...θε θελα να την ζωγραφισω αλλα φοβαμαι οτι θα την ευτελισσω μεσα απο την ματια μου,οτι θα την κανω κατι το συνηθισμενο,θελω να ζει μεσα μου κ να γινεται θεος...