Αισθάνομαι βρώμικη, σαν τα παιδιά που εφευρίσκουν φανταστικούς φίλους για να ξεπεράσουν κάποιο τραύμα και μόλις νοιώσουν καλύτερα ξεχνούν εντελώς την ύπαρξή τους μέχρι να γίνει κάποια μελαγχολική αναφορά στην παιδική τους ηλικία ή να δουν κάτι αντίστοιχο στην τηλεόραση.
Δεν σου έχω πει ποτέ για την Στίλβη έτσι δεν είναι; Η αλήθεια είναι ότι έχω καιρό να την σκεφτώ. Ίσως επειδή πλησιάζω επικίνδυνα τα τριάντα, ίσως γιατί ανταλλάσσεις παλιές ρουτίνες με νέες ρουτίνες, ίσως ακόμη γιατί δεν θες να βαλτώνεις σε ρουτίνες... Η Στίλβη ήταν ο δικός μου φανταστικός φίλος. Και πριν προλάβεις να με πεις Αμερικανάκι χα! Όχι δεν είχε πρόσωπο, δεν πίναμε τσάι μαζί με τις άλλες μου κούκλες και δεν της έλεγα όλα μου τα μυστικά.. Ήταν το τετράδιο το οποίο έγραφα, το οποίο είχα την αναγκαιότητα να γράψω και να του δώσω ένα όνομα όπως δίνουν όλοι σε κάτι που είναι σημαντικό γι'αυτούς και θέλουν να ξέρουν πως λέγεται προκειμένου να πάρει κάποια θέση, κάποια προσωπική θέση στο κεφάλι τους.
Αργότερα εκείνη άλλαξε μορφή, έγινε μία περσόνα. Μια περσόνα που ήταν εγώ, που δεν ήταν εγώ, που ήταν αυτό που ήθελα να γίνω και αυτό που σιχαινόμουν και ήθελα να αποφύγω, το τετράδιο έγινε μπλόγκ, το μπλόγκ έγινε θέατρο και όλα τα ενδιάμεσα στάδια ξεχάστηκαν. Γι'αυτό και νοιώθω βρώμικη, επειδή ξέχασα. Ξέχασα τα ενδιάμεσα στάδια. Ναι, μπορώ να κάνω χειραψία με τον εαυτό μου λέγοντας ότι το κάθε πράγμα έχει την φυσική του εξέλιξη, χωρίς το μπλόγκ δεν θα υπήρχε θέατρο και χωρίς το τετράδιο δεν θα υπήρχε μπλόγκ και ότι όλα είναι σχετικά και για καλό και άλλες τόσες κλισαδούρες του κώλου. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω νευριάσει με μένα. Ξεχνάω τα ενδιάμεσα στάδια, φοβάμαι να εκτεθώ, είμαι κολλημένη στο παρελθόν αλλά η φυσική αλυσίδα των γεγονότων έχει σπάσει. Εγώ την έσπασα και μετά γκρινιάζω για το γεγονός ότι έσπασε. Προτιμώ την βόλεψη των φανταστικών ιστοριών, τα σεναριάκια μου, να παίρνουν οι άλλοι θέση για μένα.
Δεν πρόκειται ποτέ να κάνω καμία τρομερή ανακάλυψη, δεν θα εφεύρω κάποιο σημαντικό για την ανθρωπότητα φάρμακο, δεν θα γίνω ποτέ διάσημη, δεν θα ζήσω για πάντα, δεν έχω τίποτα το ιδιαίτερο με το οποίο να μπορέσω να επηρεάσω τον ρου της Ιστορίας...έχω μόνο εμένα. Ένα μυαλό, 2 πόδια και χέρια και ότι καταφέρω να αφήσω πίσω μου. Την θέση μου στον κόσμο, τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, την προσωπική μου ταυτότητα όταν γράφω. Αυτό το μπλόγκ κάποια στιγμή θα σβήσει, το τετράδιο θα ξεχαστεί, τα θεατρικά θα κατέβουν αλλά με λίγη τύχη θα έχει μείνει κάτι πίσω μου. Κανένας αγώνας δεν παίχτηκε από της κερκίδες.
Δεν χρειάζομαι τις τυχαίες μου σκέψεις πια. Θα τις κάνω να αποκτήσουν συνοχή και ίσως τότε να φανεί αυτό που πραγματικά θέλω να πω. Θα σταματήσω να κρύβομαι στις κερκίδες, να υπολειτουργώ, να μένω στο παρελθόν, να με τρομάζουν οι αλλαγές και το άγνωστο, να με παραλύουν οι φόβοι μου και να εμμένω στα σεναριάκια μου. Την νοιώθεις την αλλαγή; Την νοιώθεις με όλη την δύναμη που έχεις στο σώμα σου; Την πολεμάς ή την αφήνεις να σε κατακλύσει; Την αποδέχεσαι ή την αφήνεις να σε παραλύσει; Θέτεις ερωτήματα ή μένεις με τις παραδοχές σου; Κολλάς στην απραξία σου, στο τίποτα...σε αυτό που έχει περάσει ανεπιστρεπτί; Προχωράς ή μένεις στάσιμος;
Ήρθε η ώρα να προχωρήσω, να αφήσω πίσω το μπλόγκ όπως άφησα και το τετράδιο. Ανοίγεται νέος δρόμος μπροστά μου, επιλέγω να τον προχωρήσω για να δω που θα με βγάλει. Επιλέγω να μην υπολειτουργώ να αφήσω πίσω μου τις τυχαίες μου σκέψεις και να βρω την θέση μου μέσα σε αυτές, επιλέγω να μη μιλάω χωρίς να λέω τίποτα και να θυμάμαι. Πάντα να θυμάμαι.
Δεν σου έχω πει ποτέ για την Στίλβη έτσι δεν είναι; Η αλήθεια είναι ότι έχω καιρό να την σκεφτώ. Ίσως επειδή πλησιάζω επικίνδυνα τα τριάντα, ίσως γιατί ανταλλάσσεις παλιές ρουτίνες με νέες ρουτίνες, ίσως ακόμη γιατί δεν θες να βαλτώνεις σε ρουτίνες... Η Στίλβη ήταν ο δικός μου φανταστικός φίλος. Και πριν προλάβεις να με πεις Αμερικανάκι χα! Όχι δεν είχε πρόσωπο, δεν πίναμε τσάι μαζί με τις άλλες μου κούκλες και δεν της έλεγα όλα μου τα μυστικά.. Ήταν το τετράδιο το οποίο έγραφα, το οποίο είχα την αναγκαιότητα να γράψω και να του δώσω ένα όνομα όπως δίνουν όλοι σε κάτι που είναι σημαντικό γι'αυτούς και θέλουν να ξέρουν πως λέγεται προκειμένου να πάρει κάποια θέση, κάποια προσωπική θέση στο κεφάλι τους.
Αργότερα εκείνη άλλαξε μορφή, έγινε μία περσόνα. Μια περσόνα που ήταν εγώ, που δεν ήταν εγώ, που ήταν αυτό που ήθελα να γίνω και αυτό που σιχαινόμουν και ήθελα να αποφύγω, το τετράδιο έγινε μπλόγκ, το μπλόγκ έγινε θέατρο και όλα τα ενδιάμεσα στάδια ξεχάστηκαν. Γι'αυτό και νοιώθω βρώμικη, επειδή ξέχασα. Ξέχασα τα ενδιάμεσα στάδια. Ναι, μπορώ να κάνω χειραψία με τον εαυτό μου λέγοντας ότι το κάθε πράγμα έχει την φυσική του εξέλιξη, χωρίς το μπλόγκ δεν θα υπήρχε θέατρο και χωρίς το τετράδιο δεν θα υπήρχε μπλόγκ και ότι όλα είναι σχετικά και για καλό και άλλες τόσες κλισαδούρες του κώλου. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω νευριάσει με μένα. Ξεχνάω τα ενδιάμεσα στάδια, φοβάμαι να εκτεθώ, είμαι κολλημένη στο παρελθόν αλλά η φυσική αλυσίδα των γεγονότων έχει σπάσει. Εγώ την έσπασα και μετά γκρινιάζω για το γεγονός ότι έσπασε. Προτιμώ την βόλεψη των φανταστικών ιστοριών, τα σεναριάκια μου, να παίρνουν οι άλλοι θέση για μένα.
Δεν πρόκειται ποτέ να κάνω καμία τρομερή ανακάλυψη, δεν θα εφεύρω κάποιο σημαντικό για την ανθρωπότητα φάρμακο, δεν θα γίνω ποτέ διάσημη, δεν θα ζήσω για πάντα, δεν έχω τίποτα το ιδιαίτερο με το οποίο να μπορέσω να επηρεάσω τον ρου της Ιστορίας...έχω μόνο εμένα. Ένα μυαλό, 2 πόδια και χέρια και ότι καταφέρω να αφήσω πίσω μου. Την θέση μου στον κόσμο, τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, την προσωπική μου ταυτότητα όταν γράφω. Αυτό το μπλόγκ κάποια στιγμή θα σβήσει, το τετράδιο θα ξεχαστεί, τα θεατρικά θα κατέβουν αλλά με λίγη τύχη θα έχει μείνει κάτι πίσω μου. Κανένας αγώνας δεν παίχτηκε από της κερκίδες.
Δεν χρειάζομαι τις τυχαίες μου σκέψεις πια. Θα τις κάνω να αποκτήσουν συνοχή και ίσως τότε να φανεί αυτό που πραγματικά θέλω να πω. Θα σταματήσω να κρύβομαι στις κερκίδες, να υπολειτουργώ, να μένω στο παρελθόν, να με τρομάζουν οι αλλαγές και το άγνωστο, να με παραλύουν οι φόβοι μου και να εμμένω στα σεναριάκια μου. Την νοιώθεις την αλλαγή; Την νοιώθεις με όλη την δύναμη που έχεις στο σώμα σου; Την πολεμάς ή την αφήνεις να σε κατακλύσει; Την αποδέχεσαι ή την αφήνεις να σε παραλύσει; Θέτεις ερωτήματα ή μένεις με τις παραδοχές σου; Κολλάς στην απραξία σου, στο τίποτα...σε αυτό που έχει περάσει ανεπιστρεπτί; Προχωράς ή μένεις στάσιμος;
Ήρθε η ώρα να προχωρήσω, να αφήσω πίσω το μπλόγκ όπως άφησα και το τετράδιο. Ανοίγεται νέος δρόμος μπροστά μου, επιλέγω να τον προχωρήσω για να δω που θα με βγάλει. Επιλέγω να μην υπολειτουργώ να αφήσω πίσω μου τις τυχαίες μου σκέψεις και να βρω την θέση μου μέσα σε αυτές, επιλέγω να μη μιλάω χωρίς να λέω τίποτα και να θυμάμαι. Πάντα να θυμάμαι.
