Τα σκίτσα μου...

"κανει μια ψυχρα αποψε που με αρρωσταινει κ εχω χαθει στις πολιτειας στα στενα,εσυ κοιμασαι σε μια θαλασσα αφρισμενη κ γω βουλιαζω καθε νυχτα στη στερια..."
περπατω τους δρομους...κοιτω παντα κατω..εντονες κυλιδες απο αιμα,παντου το αιμα σε καθε βημα μου.το κοιτω με απογνωση το κοιτω σα να ειναι δικο μου,αιμα αγαπημενου μου...το ακολουθω...βημα βημα.δεν αναρωτιεμαι,δεν παραξενευομαι απλα θλιβομαι...ποναω...ακολουθω το αιμα,εφτασα στον προορισμο μου...
"ενα σου γελιο με χτυπα κ μ'ανασταινει κ ολα τα δινω για να σμιξουμε ξανα. Κανει μια ψυχρα που τρυπαει κ μ'αρρωσταινει εξω η νυχτα με τραβαει απο τα μαλλια.εσυ κοιμασαι σε μια θαλασσα αφρισμενη κ γω βουλιαζω καθε νυχτα στη στερια..."
αυτη ειναι η πολη...ποτε εμαθα να την αγαπω?ποτε εμαθα να αγαπω αυτο που νομιζα οτι μισω?χανω εμενα στον τρελο ρυθμο της..ισως παλι κ ποτε να μη με ειχα.το κεφαλι μου εχει γινει βαρυ,κοιταζω σα να μην κοιτω...κ ομως ψαχνω.
"κανει μια ψυχρα αποψε....που με αρρωσταινει..."

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ...
ομορφες εικονες φρικης,πως μπορουν να συνυπαρχουν αυτες οι εννοιες...;ο θανατος γεννησε την ομορφια,που εχω ακουσει αυτη τη φραση...;οταν ειμαι χαρουμενη νοιωθω οτι κατι μου λειπει,ο θανατος,ο φοβος,η δυστυχια, ζουν μεσα μας κ περιμενουν την ευκαιρια για να βγουν στην επιφανεια..αυτο μας κανει ανθρωπους;ασυνδετες λεξειςμ σκεψεις,φρασεις...το μυαλο μου τρεχει,ανοητα λογια,ανοητες σκεψεις...πως θα ξεφυγω απο τα συνηθισμενα,πως θα ξεφυγω απο τον εαυτο μου κ απο αυτη την αβασταχτη συνηθεια;
κουφια λογια,δεν θελω να γινω σκια του εαυτου μου...εαυτος...ποτε δεν ηθελα να αποδειξω τιποτα σε κανενα,ποτε δεν θυμωνω με κανενα παρα μονο με μενα,ποτε δεν αδικω κανενα παρα μονο εμενα...δεν θελω πια με ξενα λογια,θελω τη δικη μου φωνη, να ηχει μεσα στο κεφαλι μου, να με ζαλιζει, να με ενοχλει,να με τσαντιζει, να με παρηγορει...
κουφια λογια...ασυνδετες σκεψεις...το μυαλο μου τρεχει...τα ματια μου ειναι ακομα κλειστα;

εχεις κλεισει ποτε τα ματια σου μονο για να νοιωσεις την γλυκια ζαλαδα να σε κυκλωνει,μεσα στον καπνο.το μυαλο σου να στροβιλιζει να φευγει απο το σωμα σου, τα ταξιδευει κ μπροστα σου να φανερωνονται εικονες που ποτε δεν φανταζοσουν οτι κουβαλουσες μεσα στο μυαλο σου;εχεις μιλησει με το αγνωστο,με τον γνωστο σα να ηταν κατι το δικο σου;τελευταια πιανω τον εαυτο μου να κλεινω τα ματια,να αφηνομαι....να αφηνομαι...να νοιωθω, να ζω, να βουλιαζω μεσα στις σκεψεις μου καθως τα ματια μου να γινονται σκονη,οπως το τραγουδι...να αφηνομαι...
εικονες απο το δρομο:σκληρη πραγματικοτητα,καθε μερα τη ζεις...θελω να ζω σε ενα αλλο κοσμο,δικο μου ειναι τοσο κακο να μην ζεις στην πραγματικοτητα, να μην την κνεις κομματι του εαυτου σου απλα να την αφηνεις να σε προσπερνα;υπαρχει τοση ομορφια μεσα εκει,ομορφια που προσπερνω που δεν αντεχω,που με κανει να κλαιω,να κλαιω δυνατα...θε θελα να την ζωγραφισω αλλα φοβαμαι οτι θα την ευτελισσω μεσα απο την ματια μου,οτι θα την κανω κατι το συνηθισμενο,θελω να ζει μεσα μου κ να γινεται θεος...